ismiyle müsemma...

15 Ekim Cuma günü, öğleden sonra bizim kattakı küçük toplantı odasında, yeni bir projenin hummalı çalışmalarını yapıyoruz. Bir kişi eksiğiz. Odadaki herkes için ayrı bir anlamı var o gün orada olmayan kişinin. Ondan örnek alır gibi her şeye rağmen yola devam etmeye çalışıyoruz. Onun payına düşenleri de biriktiriyoruz, geri döndüğünde hemen bize yetişebilmesi için. Ya da dönsün de yetişmese de olurdu. Bir süre sonra IK dan gelen tüm çalışanlara gelen maille herkes olduğu yerde donup kalıyor: "beş gündür yaşam savaşı veren Hülya arkadaşımız Hakk'ın rahmetine kavuştu". 

Derin bir sessizlik hakim. Herkesten saklamaya çalıştığım ve  metanet, dirayet gibi kılıflarla gözlerden uzak tuttuğum çaresizliğim gözlerime doğru hücum etmeye başlıyor. Dayanamayıp odadan çıkıyor ve kendimi tuvalete kitliyorum. Yaklaşık 15 dakika sonra odaya dönüyorum. Herkes hala olduğu yerde çivili halde. Günlerdir Allah'tan ümit kesilmez diyerek sürdürdüğüm ve bir süre sonra akıbeti mucizelere kalan bekleyişim, zihnimden de bir an olsun atamadığım ihtimal yönünde son buluyor. Akrep, içimde bir yeri tam orta yerinden sokuyor.

Yarın vefatının üzerinden bir hafta geçmiş olacak. Yedisi okunacak Süleymaniye'de, evlerinin hemen bitişiğindeki camide.

Bu akşam yemekten önce tv ye bakarken, bir haber bülteninde O'nun ismini duydum. Kaza mahaline yakın bir güvenlik kamerasından kazanın nasıl olduğunu yavaş çekimde izledim bir kaç kez. Akşam ofisten çıkmadan önce ise facebook, bana ortak tanıdıklarımız olduğunu söyleyerek O'nunla arkadaş olmamı öneriyordu. Geçtiğimiz bir haftayı ise sormayın hangi işe göz atsam, O'ndan ya bir mail, ya bir evrak. Çekmecemde doğum günümde seçtiği ve sonra benim rengini beğenmediğim için değiştirttiğim kol düğmeleri, dolapta hediye ettiği gömlek...

Henüz taşınmadan önce, ilk ofisimize geldiğindeki halini hatırlıyorum. Henüz departmanları belli olmadığı için bir süre yer sorunu çekti. Masası bir kaç kez taşındı ordan oraya, en son çaprazımda oturdu uzun bir süre..Aynı servisteydik, kısa sürede kaynaştık, sululuklarıma ve ukalalığıma tahammülde sınırları zorladı.. Bir süre sonra ortak projelerde çalışmaya başladık farklı departmanlarda olsak da. Çalışmalarımız yoğunlaştı, muhabbet ilerledi, ilerleyen zamanlarda kardeşlerini, arkadaşlarını tanıma imkanı buldum. Bazı akşamlar çıkışta oturup lafladık, bir şeyler yedik, kardeşlerini bowlinge götürdük, sohbet ettik, kavga ettik, hayallerimizden bahsettik, dedikodu yaptık, darıldık, barıştık. Bilmem gereken şeyleri bilmediğimde gizlice O'na sorardım, şehirlerarası seyahatlerimde 3g modemi emrime amadeydi, ara sıra O'na çikolata alırdım, sabah erken kalkmam gerekiyorsa, beni sabah uyandırması kaydıyla geçerken O'nu da alır işe giderdim, bana zorla çiçek aldırırdı, başıma gelen iyi şeylerde bana ilk çiçek gönderen hep O'ydu. Hep sol elini kullanırdı bir şeyler anlatırken, eliyle konuşurdu, ben indir o elini diye bozuk atardım. İnatçı ve hırslıydı, tuttuğunu koparan cinsten. Konuşmalarımız genelde benim kahakalarımla, O'nunsa "ne uyuzsun, ukala" yanıtıyla son bulurdu. Uzun bir liste var...

İki senelik sürede arkadaşlıktan öteye ahbap olmuştuk. Zekası, hırsı ve içindeki açmazlarıyla O'na hep imrendim ve kendime yakın buldum.

Kazadan en fazla bir ay önce yeni bir bölüme geçmişti.Bir ara yanına uğradım ve bahçeye çıktık.  Yeni yerinden, yuva kurma planlarından, önümüzdeki bir senede neler yapacağından konuştuk. Buruktu biraz, bastırsın diye benim yakınmalarımı dinlemişti. Yağmur geliyordu, içeri geçtik, masalarımıza döndük. Kazanın olduğu akşam, sadece bir kaç saat önce ise kısa bir toplantı yapmıştık, yine sol elini indir demiştim, benim toplantım var deyip -hep çok işi vardı-alel acele yanımızdan ayrılmaya çalışırken, daha önemli bir işin mi var diye üzerine gidiyorduk..

Sonra olacak olan oldu.

İsmiyle müsemma, Hülya, bir hayal gibi, ayrıldı aramızdan. Sahibine geri döndü. Sevdiğine kavuştu.

Kısa bir süre önce bazı kitaplar istemişti benden bir konuda, bu işi halletse halletse sen halledersin, sen bilirsin demişti. İşlerdi güçlerdi derken hep unuttum almayı, O da hatırlatmadı, haftaiçi dalgınlıkla kitapları almaya giderken yolda buldum kendimi. Geç kaldım bir kere..

Hep çok işimiz vardı. Hep erteledik.

Son zamanlarda ölüm çok fazla geliyor aklıma, ya da yaşam-azlık fikri. Sorular vardı vs. Sanki kendimi çağırmış gibi hissediyorum öte yandan yerine getiremediğim bir söz içime oturmuş gibi.

Oysa demişler ya her ölüm için erken, hep bir hazırlıksız, hep bir uzak...öyle değil. Giderken bile gizlice bilmediğim bir şeylerden haber verdi ya da unuttuğum bir şeyi hatırlattı.

Hasılı, Allah var, güzel insandı. Dostumdu, kardeşimdi.

Her an için şükürler olsun.

Rabbim rahmetiyle muamele etsin, mekanı cennet olsun.

Şayet bu yazıyı okursanız, yazan-okuyan arasındaki hukuka güvenerek, sizden ricam lütfen  O'nun ruhuna bir Fatiha yollayın. Yalnız bırakmayın


Yorumlar

Esma dedi ki…
iki fatiha yola koyuldu, Allah rahmet eylesin.
selman dedi ki…
Abi, ağlattın ya. Çok şeyler söylemek ister gibiyim ama hiç bir şey söyleyeceğim yok.

Allah rahmet eylesin. Mekanı cennet olsun.